غرنامه

یه مدته احساس خستگی شدیدی دارم و فعلا بخاطر شرایط پیش اومده و احتمالا شرایطی که پیش خواهد اومد، تمامی مرخصی ها کنسل شده و امکان مرخصی گرفتن وجود نداره. پریروز داشتم تماس های گوشیم رو چک میکردم، طی ساعت ۷ صبح تا ۴ بعد از ظهر، ۳۷ بار مکالمه با موبایل غیر از تلفن دفتر داشتم. از راننده بگیر که زنگ میزنه صاحب ماشین گفته فردا خودم میام نفرات جابه جا میکنم ولی الان دیگه تلفن جواب نمیده و منم نمیام سرکار، تا نفر واحد خودمون که زنگ زده اتفاق اینجوری افتاده و ایمنی اومده گفته من گزارش میکنم. یا نصف شب زنگ میزنن که اینجوری شده و تو مجبوری یک تصمیمی بگیری که اختیارش دست تو نیست و دست رییس بالاتره، ولی اون ساعت از شب رییس بالاتر جواب تورو نمیده، اونوقت فردا بخاطر این تصمیم مجبوری با رییس بالاتر بحث کنی و اگه تصمیمتو قبول نکنه، مسئولیتش با توئه و قرار نیست نیروی تحت اختیارت از تصمیم تو آسیب ببینه و خودت باید پاسخگو باشی چون خیلی راحت بهت میگن تو در جایگاهی نیستی که این تصمیم رو بگیری. اینا و هزاران اتفاق دیگه، گیر و گور های مسئولیتی هستن که به ناچار گردنم افتاده و از درون خود واحد هم هر از چند گاهی اتفاقاتی میفته که در واقع سعی در تخریب دارن.

یکی از همکاران دنبال گرفتن سمت بالاتره و این سمت رو فقط برای ۵ درصدی که قراره روی حقوقش بیاد میخواد نه مسئولیتش، اما این سمت هنوز آزاد نشده و قراره در صورت آزاد شدن به من بدن. و البته من هیچ تلاشی برای بدست اوردنش نکردم و نمیکنم. منتظرم که آزاد بشه و اگه ان شالله این سمت رو به همکارم بدن، چون ناخودآگاه از من بالاتر میشه، خود به خود همکارم میشه رییس واحد. و من از تمامی این شرهایی که یقه مو گرفته راحت میشم. ۵ درصد حقوقش هم مال خودش نوش جونش.

از طلا گشتن پشیمان گشته ایم مرحمت فرموده ما را مس کنید.

چقدر هم غر زدم