خسته شدم

اینقدر وضعیت اینترنت خرابه که فرقی با نداشتن نداره. عملا بعد از ظهرها اینترنت قطعه. حتی یه سایت داخلی هم باز نمیشه.

نمیدونم تا کی قراره ما ملت، توی بدبختی و فلاکت دست و پا بزنیم. مخصوصا برای من و امثال من که کارمندیم و حقوقمون از دولته. مالیاتی که از من توی ماه قبل کم شده ۴ میلیون بوده که اونم چون توی جنوب کار میکنم اینقدره، اگه شمال بودم مالیاتم میشد ۸ تومن. خب  بابت چی؟ بابت امکانات نداشته ای که توی شهرمون هست؟ باید زیر آفتاب سوزان و گرما و کار کنی  و بعدش مالیات اینجوری بدی. مثلا دو هفته پیش که لاین بیرون زد و تمام سر و صورت  من و همکارم زیر روغن شد. چشمم باز که کردم اینقدر روغن جلوی چشمم و توی چشمم رفته بود که همه جا مات بود. تا دو روز چشمام میسوخت. یا مثل اون بیچاره ای که چند سال پیش توی آتش سوزی تانکر، صورتش سوخت و در نهایت اخراج شد. دقیقا سیستم همینقدر بی رحمه. شما رو به چشم دستمال کاغذی میبینه. تا جایی که کارایی داری ازت کار میکشن و هرجا به کارشون نیومدی برو به سلامت.

 دیروز با همسر داشتیم در مورد خرج زندگی صحبت میکردیم، بهش میگفتم « ببین من یا باید برم دنبال شغل دوم که در اینصورت مجبورم از وقتم با شماها بزنم ولی در عوض توی خرج زندگی مشکلاتمون کمتر میشه، یا بعد از ظهر که از سرکار میام برای شما وقت بذارم و نتیجه ش میشه کم اومدن خرج زندگی. خب تو که وقت گذاشتن من برات مهمه، منم دوست ندارم و نمیخوام  برای زن و بچم چیزی کم بذارم. پس چاره ای نیست جز اینکه از خودم بزنم که شما کمتر سختی بکشید، خودمم راضیم. اینکه شما خوشحال باشید برای من کفایت میکنه. اصلا هیچ چیزی به اندازه رضایت شماها برای من خوشحال کننده نیست. پس لطفا بعد از این نگو که دوست دارم به خودت اهمیت بدی چون شدنی نیست».